kəmənd

is.

1. Qədim müharibələrdə düşməni tutmaq üçün uzaqdan atılan ucuilməkli uzun ip. <Dəmirçioğlu> axırda belindən kəməndini açıb, qayaya atdı. «Koroğlu». // Ovda heyvanı və ya xam atı tutmaq üçün işlədilən həmin ip. <Dərviş:> Bir dəfə xam at tuturduq, at Ruqiyyənin yanından keçən zaman Ruqiyyənin əlindən kəmənd çıxdı. A. D.. Beyrək qulaylanıb kəməndi atdı. M. Rz.. // İlmək, bağ, düyün. Kəməndə düşmək – 1) kəməndlə tutulmaq (at və s. haqqında). Göy ürkəyə kəmənd atdılar. At kəməndə düşdü. Ə. Vəliyev; 2) məc. tora düşmək.

2. klas. Şairanə təşbehlərdə gözəlin saçına, zülfünə işarə. O tari-zülfə əsirəm, şikayətim çoxdur; Özüm kəməndinə bağlanmışam iradə ilə. S. Ə. Ş.. Kəmənd kimi – şairanə təşbehlərdə. Kəmənd kimi tökülübdür gərdənə; Dönübdür sərasər şahmara tellər. M. P. V..

◊ Kəməndə keçmək (düşmək) – ilişmək, dolaşmaq, tora düşmək, hiylənin qurbanı olmaq. <Qulu:> Qoca elə kəməndə keçməyib ki, qurtara bilsin. N. V.. Kəməndə salmaq – tora salmaq, hiylə ilə tutmaq. Çərxifələk saldı məni kəməndə; Buların oduna düşmüşəm mən də. A. Ə.. Şirin söz ilə saldı o, ahunu kəməndə. M. Ə. S.. <Təlxək əcinnə:> Xoş gördük, ay mənim gülüm! Yenə kimi kəməndə salıbsan? Ə. H..